Satanizm i okultyzm – diabły i demony, symbole i znaki szatana

by Aedo Pultrone (flickr)

Demony satanizmu

Demony wzięły swój początek w wierzeniach ludowych. Były istotami, które zamieszkiwały świat pomiędzy bogami, a ludźmi. Posiadały często cechy i ludzkie i boskie. Wszystkie uważane były za istoty niebezpieczne dla człowieka, zagrażające mu.

W starożytnej Grecji demony posiadały moc nadprzyrodzoną. Grecy uważali, że istnieją zarówno demony złośliwe, jak i dobre, pomagające człowiekowi. Kiedy zaczął rozwijać się dualizm, demony powiązano ze złem. Często demonami stawały się upadłe bóstwa z religii politeistycznej. W religii monoteistycznej każdy bóg był „demonizowany” w porównaniu z jedynym Bogiem, w którego wierzono (gdzie przykładem jest Baal).

Starożytni starali się przypisywać wszelkie niewyjaśnione zjawiska złym siłom, które czaiły się na człowieka. Już w religii Babilonu istniały pierwsze opisy demonów oraz rozwinęła się nauka o demonach – demonologia. Odprawiano również pierwsze egzorcyzmy. Warto zaznaczyć, iż medycyna nie stała wtedy na najwyższym poziomie, także większość chorób, które spotykały człowieka, przypisywano opętaniu przez demona.

Wierzenia słowiańskie również miały swoje demony, występujące pod postaciami topielicy, strzygi, rusałki czy płanetnicy.

W Biblii z początku nie traktowano demonów w powiązaniu z Szatanem. Zmieniło się to od czasów św. Augustyna, kiedy demony zaczęto utożsamiać z siłami piekielnymi.

W Starym Testamencie znaleźć można wzmianki o Lilith, domniemanej pierwszej żonie Adama, której korzenie wzięły się chociażby z folkloru żydowskiego, gdzie Lilith uważana była za upiorzycę zagrażającą kobietom w ciąży.

W Nowym Testamencie to Jezus jest tym, który przeciwstawia się Szatanowi, jest odporny na jego pokusy. Pomaga również opętanym, wyzwalając ich od mocy złych demonów.

Demony, w które wierzy się w satanizmie, nie zmieniły się na przestrzeni wieków. Nadal wyznaje się Lucyfera, upadłego anioła, który jako pierwszy przeciwstawił się Bogu. Jest on czczony pod różnymi imionami, od Belzebuba po Szatana (słowo samo w sobie oznacza przeciwnika).

Lista upadłych aniołów-demonów jest bardzo długa, i każdy z nich ma swoje pochodzenie. Do najczęściej wyznawanych demonów zaliczyć można Asmodeusza, ducha zła. Portretowany jest jako istota o trzech głowach: baraniej, ludzkiej i byczej, ze wężowym ogonem i gęsimi nogami, dosiadając smoka.

Astarot był również jednym z upadłych serafinów. Portretowany jest jako anioł jadący na smoku, trzymający żmiję.

Azrael, uważany za demona śmierci, czczony był głównie mistyce żydowskiej. Wierzy się, że był on jednym z czterech aniołów, którzy przynieśli Bogu ziemię przeznaczoną do stworzenia Adama.

Bafomet był demonem czczonym najczęściej przez satanistów. Był antychrześcijańskim bóstwem, wyznawanym najpierw przez Templariuszy. Przedstawiano go jako ogromnego kozła z rogami, z kobiecymi piersiami, o skrzyżowanych kopytach. Siedział na globie, na głowie miał pentagram, a na plecach skrzydła. Na prawej ręce miał napis „SOLVE” („rozwiąż”), skrzyżowanymi palcami pokazując na widniejący nad nimi półksiężyc. Na lewej ręce widniał napis „COAGULA” („zwiąż”), a skrzyżowane palce pokazywały czarny półksiężyc widniejący na dole. Jego brzuch pokryty był łuską, a na nim znajdował się kaduceusz, symbolizujący dualizm.

Behemot, słoń o łapach niedźwiedzia, zasiada w Piekle jako podczaszy i opiekuje się obżarstwem. W religii hebrajskiej utożsamiany z Szatanem.

Belfegor czczony był jako demon rozpusty. W Piekle zajmuje się odkryciami i wynalazkami.

Belzebub, „Władca Much”, „Władca Chaosu” miał pochodzenie syryjskie. Zanim stał się upadłym, był cherubinem.

Lewiatan był potworem morskim i złym smokiem. Jest odpowiednikiem Behemota – demona lądowego. Stworzony piątek dnia stworzenia. W kabale utożsamiany jest z Samaelem, „królem piekła” oraz powiązany z Szatanem. W okultyzmie Lewiatan zachęca do niewierności.

Lilith, demon poczęcia, utożsamiany z kobiecą postacią. Pierwsza oblubienica Samaela.

Lufycer, upadły anioł i anioł grzesznej pychy, pierwszy który przeciwstawił się Bogu. Błędnie jest brany przez Kościół za Szatana, którym jest Samael. W okultyzmie jest Cesarzem Piekła.

Mefistofeles, z hebrajskiego „niszczyciel dobrego”, jest jednym z siedmiu książąt Piekła. Uważany zarówna za sługę Szatana, jak i za samego Szatana.

Samael, znany jako „trucizna Boga”, „Anioł Śmierci” i „Anioł Apokalipsy”, uważany jest za głównego przeciwnika Boga – Szatana, który wyparł się światłości i odmówił złożenia hołdu Adamowi. Był jednym z siedmiu regentów świata, mając pod sobą dwa miliony aniołów. Później przedstawiany jako wąż posiadający dwanaście skrzydeł. Wierzy się, że to właśnie on, pod postacią węża, kusił Ewę w Raju, aby następnie spłodzić z nią Kaina.

Warto zaznaczyć, że większość satanistów nie personifikuje Szatana. Jest on utożsamiany raczej z siłami natury, mocami ciemności. Doskonale obrazuje to LaVey w swojej „Biblii Szatana”:

„Większość satanistów nie traktuje Szatana jako istoty antropomorficznej z rozszczepionymi kopytami, z zakończonym kolcem ogonem i rogami. On jedynie reprezentuje siły natury – moce ciemności, które zostały tak nazwane, ponieważ żadna religia nie chciała wyciągnąć ich z owych ciemności. Nauka również nie umiała dopasować tych mocy do technicznej terminologii. To nie wykorzystany rezerwuar, z którego niewielu może czerpać, ponieważ brakuje im zdolności użycia narzędzia wcześniej nie uszkodzonego i oznakowania wszystkich wprawiających machinę w ruch części. Jest to ta nieustanna potrzeba analizowania, która powstrzymuje większość ludzi przed wykorzystaniem tych wielu kluczy do nieznanego – które satanista woli nazywać ‚Szatanem’.”